آزمايشگاهي براي تئوري انيشتين
سفينه اي که نظريه ي نسبيت انيشتين را آزمايش خواهد کرد، آماده ي پرتاب است.
ناسا اميدوار است سفينه ي " Gravity Probe B " 17 آوريل (جمعه 29 فروردين) از کاليفرنيا پرتاب شود. از پيشنهاد اوليه اين طرح در سال 1959 (1338 خورشيدي) تا کنون بارها و بارها اين طرح به دليل مشکلات فني به تاخير افتاد و انجام نشد.
حالا اين کاوشگر آماده است تا دو نظريه انيشتين درباره ي ماهيت فضا و زمان و نيز تاثير زمين بر روي آنها را مورد آزمايش قرار دهد.
اين ماهواره ي بي نام در مدار 640 کيلومتري زمين پرواز خواهد کرد و کوچکترين تغييرات در گرانش را اندازه گيري مي کند.
سفينه چهار گوي به اندازه ي توپ پينگ پنگ را که از جنس کوارتز هستند را با خود خواهد برد. دانشمنداني که در اين طرح کار مي کنند ادعا کرده اند که اين گوي ها "کره" ترين چيزي ست که تاکنون ساخته شده است. براي اطمينان بيشتر در دقت کار، گوي ها مي بايست در دمايي نزديک به صفر مطلق نگهداري شوند. به همين منظور آنها را در بزرگترين فلاکسي که تاکنون در فضا رها شده است قرار داده اند و آنها را نسبت به کوچکترين اختلالهايي که ممکن است از محيط اطراف برسد، عايق کرده اند. اين ساکن ترين جايي ست که بشر تاکنون ساخته است.
گوي ها در فضا يکبار چرخانده خواهند شد و چنانچه نظريه ي انيشتين درست باشد، مي بايست تغييرات جزيي اي در اين چرخش يا در محور چرخش آنها پديد آيد.
دانشمندان به دقت کمترين تغييراتي را که انتظار مي رود در اين دوران اين گويها بوجود آيد را اندازه گيري خواهند کرد.

انيشتين در سال 1916 ادعا کرد که فضا و زمان ساختاري را تشکيل مي دهند که با حضور ماده انحنا مي يابد. وي همچنين اذعان داشت که چنانچه اين جرم در حال چرخيدن باشد، کششي در اين انحنا ايجاد خواهد کردکاوشگر گرانشي B اين موضوع را که فضا و زمان چطور با حضور زمين "تاب" بر مي دارد و اينکه چگونه چرخش زمين فضا-زمان را در اطراف خود، مي چرخاند و مي کشاند، خواهد آزمود.
پيش از اين انحناي عالم اندازه گيري شده بود اما اثر کشيدگي که به آن " کشديگي ساختار" - frame-dragging – مي گويند، هرگز بصورت دقيق آشکار نشد. اين ماموريت ناسا هر دو اين موارد را بررسي خواهد کرد و چنانچه تاخيري در انجام آن اتفاق نيفتد، در 16 ماه کامل خواهد شد.
گفتني ست هزينه ي اين طرح که 44 سال به طول انجاميده، 700 ميليون دلار اعلام شده است.

□ نوشته شده در ساعت 12:04 PM توسط گروه نجوم روجا

دهمين فرزند؟ شايد!
سرانجام پس از 34 سال، اختر شناسان جرمي را يافته اند که ممکن است سياره اي جديد براي منظومه ي شمسي محسوب شود. سياره اي از يخ و سنگ، سرخ رنگ و البته بسيار سرد و دور.
جمعي از محققان به سرپرستي اخترشناسي از موسسه ي تکنولوژي کاليفرنيا (Caltech) در پاسادنا، موفق شدند تا با استفاده از تلسکوپ 46 اينچي رصدخانه ي پالومار در 14 نوامبر 2003 جرمي به بزرگي حدودا 1700 کيلومتر را در فاصله ي 13 ميليارد کيلومتري زمين کشف کنند.
در مقايسه با پلوتوي 2250 کيلومتري، ماه 3380 و زمين12870کيلومتر قطر دارند. اگرچه جرم جديد تنها سه چهارم اندازه ي پلوتو ست، اما در مقايسه با ساير اجرام يافت شده در کمربند کوييپر (KBOs) بسيار بزرگتر است. از سال 1992 تا کنون صدها جرم در اين کمربند کشف شده که البته چندتايي نيز قطري بزرگتر از يک کيلومتر داشته اند. دو تا از مشهورترين آنها Quaoar ( کشف شده در 2002) و 2004 DW ست که در ماه قبل کشف شده و هر کدام از آنها در زمان خود، بزرگترين جرم يافته شده در منظومه ي شمسي بعد از پلوتو بوده اند.
اما سدنا جزو KBO ها نيست. اولين دليل، مدار بسيار کشيده ي آن است. سياره در نزديک ترين فاصله ي خود با خورشيد – تقريبا در جايي که هم اکنون قرار دارد- 13 ميليارد کيلومتر و در دورترين نقطه ي مدارش تا 130 ميليارد کيلومتر- 900 بار دورتر از فاصله ي ميان زمين و خورشيد- از ستاره ي مادر دور مي شود. مداري که 10500 سال طول مي کشد تا يکبار آن را طي کند. چنين مداري بسيار دورتر از حد کمربند کوييپر است. کمربندي که در فاصله ي 5 تا 7 ميليارد کيلومتري گسترانيده شده است. از سوي ديگر نمي توان آن را جزو اجرام کمربند اورت نيز محسوب کرد. چرا که بسيار نزديکتر از اين ابر قرار گرفته.
اين کشف باعث شده تا مجددا در مورد تعريف سياره بحثها و نظرهاي فراواني مطرح شود.
آيا مي توان سدنا را يک سياره ناميد؟
مسوول تيم اکتشاف چنين اعتقادي ندارد اما خاطر نشان مي سازد که در مورد پلوتو نيز وضع به همين منوال است. پلوتو به اندازه ي کافي سنگين نيست.
به هر روي سدنا که نام خود را به پيشنهاد تيمي که آن را يافته است از يکي از اساطير باستاني الهه ي اقيانوس بر گرفته، در يکي از سردترين نقاط منظومه ي شمسي واقع شده است.جاييکه دماي آن در حدود 240 درجه سانتيگراد زير صفر است. اين سياره که بعد از مريخ، سرخترين جرم منظومه ي ماست در فاصله ي کنوني خود خورشيد را چون نقطه اي کوچک مي بيند که به آساني با نوک يک سوزن مي توان آن را پوشانيد.
سدنا تا 72 سال ديگر که مجددا سفر 10هزار و پانصد ساله ي خود را شروع خواهد کرد، پرنورتر خواهد شد. ستاره شناسان هم اکنون به دنبال تشخيص اين جرم در عکسهاي گرفته شده در سالهاي قبل هستند تا از اين طريق مدار دقيقتري برايش بيابند.
چنانچه اين جرم به عنوان سياره ي دهم شناخته شود، بايد منتظر تصميم اتحاديه بين المللي نجوم براي تعيين نام آن باشيم. ممکن است که اين اتحاديه نامي همگن و متناسب با ساير سيارات منظومه ي شمسي براي آن انتخاب کند.

□ نوشته شده در ساعت 9:14 PM توسط گروه نجوم روجا

شاتل محتاط، شاتل امن
هنگامي كه شاتل ديسكاوري از سال آينده بعد از يك باربيني و بررسي بسيار دقيق آماده ي پرواز مجدد شد، جايگزين شاتل آتلانتيس براي ماووريت فضايي جديد خواهد شد.
به گفته ي ويليام ريدي (William Ready) سرپرست پرواز فضايي اين تصميم به خاطر اختصاص دادن زمان بيشتري براي بازبيني و عيب يابي احتمالي گرفته شده است.
همچنين ناسا برنامه هاي ماموريت شاتل ها را از سپتامبر 2004 (شهريور 83) به مارس 2005 (اسفند 83) تغيير داده است. اگر چه ممكن است اين تعويق چندان به مذاق علاقه مندان به فضا خوش نيايد اما مسوولان ناسا معتقدند كه اين تصميم براي اطمينان از انجام ماموريتهاي بي خطر هم براي مدارگرد و هم براي خدمه ضروري ست.
اين تاخير به آژانس فضايي اين امكان را مي دهد تا براي عبور از موانع موجود براي پرتابهاي جديد مهياتر شود. براي مثال يكي از قوانين جديد براي حداقل چند پرواز بعدي پرتاب شاتل را تنها در روشنايي روز مجاز اعلام كرده. زماني كه براي عكاسي از پرتاب - به منظور بازبيني هاي بعدي - مناسب است. قانون ديگر آماده بودن شاتل دومي در حالت آماده باش را الزامي كرده است. شاتلي كه براي ماموريتهاي احتمالي نجات آماده باشند.
به هر روي به نظر مي رسد قوانين جديدي كه بعد از گزارش هيئت بازبيني حادثه ي كلمبيا وضع شده تاثيرات جدي و عميقي بر روي برنامه هاي آينده ي فضايي گذاشته است.


□ نوشته شده در ساعت 9:51 PM توسط گروه نجوم روجا

تجديد نظر جدي در نظريه انفجار بزرگ
تحقيقات جديد بيانگر اين است که خوشه هاي کهکشاني، پژواک انفجار بزرگ را دستخوش تغيير مي کنند.
اطلاعات حاصل از انداز گيريهاي دقيق تشعشع ريز موج زمينه ي کيهاني - پژواک انفجار بزرگ - مبين اين نکته است که جهان از ماده و انرژي تاريک احاطه شده است. اما به تازگي گروهي از اخترشناسان دانشگاه دورهام (Durham) انگستان معتقدند که گاز موجود در خوشه هاي کهکشاني مجاور ، ممکن است بتواند سيگنالهاي ريز موجي را طي سفر ۱۳ ميليارد ساله شان به سمت زمين دچار تغيير کند.
اين دانشمندان معتقدند: اگر خوشه هاي کهکشاني دورتر هم چنين اثري داشته باشند ، نظريه ي فعلي در مورد تحول وتکامل جهان احتمالا نياز به يک بررسي مجدد و اساسي خواهد داشت.
سرپرست اين گروه تحقيقاتي ، تام شانکز ، مي گويد: ممکن است يافته هاي ما اين نظريه که جهان از ماده تاريک و ياحتي انرژي تاريک احاطه شده است را نفي کند.


□ نوشته شده در ساعت 3:27 PM توسط گروه نجوم روجا

عکاسی از مریخ خوش یمن است!
یک عکاس نجومی آماتور اهل کالیفرنیا، به خاطر چاپ دو عدد از عکسهایش در دو نشریه معتبر به شهرت رسید. عکسهای والی پاچولکا (Wally Pacholka) از سیاره سرخ در 21 جولای 2003 بر روی دره ی نوادا در پارک فایر استیت نزدیک دریاچه مید (meed) از عکسهای برگزیده سال 2003 بودند که توسط مجله های LIFE و TIME انتخاب شدند . عکس او از مریخ که در میان صخره های Arch در حال درخشش بود به عنوان عکس سال در مجله TIME در 22 دسامبر انتشار یافت . در همان زمان عکس دیگرش از سیاره سرخ در مجله LIFE به عنوان عکس سال انتخاب شد.
پاچولکا گفت: " من 6 بار به پارک سفر کردم (هربار یک سفر رفت و برگشت 1130 کیلومتری) و بیش از چند ماه وقت صرف کردم تا از مریخ عکس بگیرم. چون میخواستم از سیاره سرخ از جایی که شبات زیادی به آن داشت عکس بگیرم."
این عکاس آماتور علاوه بر دره Fire به بیش از ده جای دیگر در پارک فایر استیت نیز سفر کرده است. روی هم رفتع او برای گرفتن این دو عکس هزاران کیلومتر راه پیمود و بیش از4000 هزار عکس گرفت.
او در مورد نحوه کارش گفت :" من تجهیزات ساده ام را در یک جای بلند قرار دادم ( یک دوربین دیجیتال تک لنزی دیجیتال 35 میلیمتری روی یک سه پایه ) و از یک فرمول ساده برای به تصویر کشیدن وقایع آسمانی نظیر مریخ در یک آسمان پر ستاره در یک پس زمینه خوش منظره که بی شباهت به خود مریخ نبود استفاده کردم."







□ نوشته شده در ساعت 3:24 PM توسط گروه نجوم روجا

خورشید گرفتگی مریخی
تصويري که مي بينيد مربوط به خورشيدگرفتگي جزيي است که توسط ديموس ، ماه کوچک مريخ ، ايجاد شده است. مريخ نورد آپورچونيتي اين عکس را صبح روز پنجشنبه (۱۲ اسفند) از سطح مريخ گرفته است.
مريخ دو ماه طبيعي به نامهاي فوبوس (يوناني کلمه ي "خوف") و ديموس (ترور) دارد. تصوير ، نشان دهنده ي شکل غير کروي ديموس نيز هست. اين قمر احتمالا همانند خواهرشُ، مي بابست سيارکي باشد که گرانش مريخ آن را ربوده. ديموس هر ۳۰ ساعت يکبار له دور مريخ مي گردد. ابعاد آن ۱۶ در ۱۲ کيلومتر است.
دانشمندان اميدوارند بتوانند در آينده اي نزديک تصويري از خورشيد گرفتگي اي که توسط فوبوس ايجاد مي شود، تهيه کنند. فوبوس مي تواند نيمي - و حتي بيشتر - از سطح خورشيد را بپوشاند. در جايي نزديک به استواي مريخي، فوبوس تقريبا هر روز باعث خورشيدگرفتگي مي شود.
فوبوس و قمر کوچکتر و دورتر ديموس در سال ۱۸۷۷ (۱۲۶۳) توسط Asaph Hall ستاره شناس رصدخانه ي نيروي دريايي ايالات متحده در واشنگتن کشف شد. هال مدتي به دنبال اقمار مريخ گشت و تقريبا در حال دست کشيدن از اين کار بود که با تشويق همسرش براي ادامه ي کار، از تصميم خود منصرف شد.
به پاس نقش اين زن در کشف آنها، بزرگترين دهانه بر روي فوبوس Stickneg- نام زمان مجردي وي - ناميده شده است.
اما يک پيشگويي اعجاب انگيز حدود يک و نيم قرن پيش، از وجود اين قمر خبر داده بود. جاناتان سوفيت نويسنده ي داستان سفرهاي گاليور به سال ۱۷۶۲ نوشته بود : " [ستاره شناسان] ... همچنين دو ستاره ي کم اهميت تر نيز يافتهاند، يا اقماري که به دور مريخ مي گردند..."


□ نوشته شده در ساعت 3:18 PM توسط گروه نجوم روجا

این وبلاگ فعلا تعطيل است.
به این وبلاگ مراجعه کنيد.
□ نوشته شده در ساعت 11:23 PM توسط گروه نجوم روجا

نام Mars، خداي جنگ، بر روي سياره اي نهاده شده که قلب نرم و لطيفي دارد.
اطلاعات به دست آمده از نقشه بردار سراسر مريخ که به دور مريخ مي گردد، نشان مي دهد که بخشي از هسته ي اين سياره مايع است.
Charls Yoder دانشمند علوم سياره اي JPL اظهار کرد: "مريخ تحت جاذبه ي خوشيد است. اين جاذبه باعث ايجاد برآمدگي در در دو سوي سياره مي شود ". چنين پديده اي شبيه به جزر و مدي است که ماه بر روي زمين ايجاد مي کند. اما ميزان تغييرات کششي به وجود امده بر روي مريخ، کمتر از يک سانتيمتر بوده که اين در مقايسه با تغييرات جزر و مدي زمين، خيلي کوچک است.
هر چند برآمدگي حاصل از جزر ومدي که بر روي مريخ به وجود مي آيد بسيار کم است، اما نيروي قابل توجهي بر روي سفينه فرستاده شده به مريخ اعمال مي کند به طوريکه درطول يک ماه، اين سفينه به اندازه ي يک هزارم درجه در مدار خود به دور مريخ منحرف مي شود.

Yoder مي افزايد: "با اندازه گيري اين برآمدگي در ميدان جاذبه ي مريخ، مي توان چگونگي انعطاف پذيري اين سياره را مشخص کرد. مقدار کشش محاسبه شده حاکي از اين است که هسته ي مريخ کاملا جامد نيست بلکه حداقل قسمتي از آن بايد به شکل مايع باشد ".
احتمالا هسته ي مريخ يا به طور کامل گداخته ويا مانند زمين، قسمتهاي دروني آن جامد و نواحي بيروني آن مايع است.
Yoder و همکارانش از اطلاعات مداري نقشه بردار سراسر مريخ و اطلاعات اوليه در مورد انحراف مسير مريخ، که بانشستن سفينه هاي Viking و Pathfinder بر روي مريخ به دست آورده اند، استفاده کردند تا در مورد اين سياره چيزهاي جديدي به دست آورند. (مثلا اينکه سريعتر بودن تغييرات انحراف مسير، نشان دهنده ي هسته اي چگال تر است ). نتايج به دست آمده توسط اين تيم نشان مي دهد هسته ي مريخ مانند هسته ي زمين وزهره، به اندازه ي نصف سياره مي باشد. اين اندازه بيانگر اين مطلب است که هسته مريخ به طور کامل از آهن تشکيل نشده و شامل مقدار قابل توجهي عناصر سبک همچون سولفور و هيدروژن است.

□ نوشته شده در ساعت 12:48 AM توسط گروه نجوم روجا

52 قمر برای مشتری، سلطان سيارات
مجموع اقمار مشتري با اضافه شدن چهار قمر به هشت قمري که در هفته ي گذشته کشف شده بود، به 52 رسيد.
در روز 4 مارس انجمن بين المللي نجوم ( IAU )، اعلام کرد تيمي به رهبري منجمان دانشگاه هاوايي، " Sheppard " و " Jewitt "، هفت قمر کوچک ديگر را که به دور بزرگترين سياره ي منظومه ي شمسي مي چرخند، کشف کرده است. دو روز بعد، کشف هشتمين قمر جديد از مشتري توسط اين گروه اعلام گرديد. به دنبال آن، در 7 مارس، IAU اطلاعاتي در مورد چهار قمر ديگر از اين سياره منتشر ساخت. کشف اين دوازده قمر در فاصله ي 4 روز، تعداد قمرهاي شناخته شده ي مشتري را به 52 رسانيد.
قمرهاي جديد که S/2003 J9 تا S/2003 J12 نام گرفته اند، مانند هشت قمر ديگر، کوچک هستند به طوريکه قطر هر کدام بين يک تا دو کيلومتر است. همه ي آنها شکل نامنظمي دارند و با انحراف زياد در مدارشان به دور مشتري مي چرخند.
با توجه به اظهارات Sheppard، گروه او مشاهدات خود را براي کشف اقمار ديگر مشتري ادامه مي دهند. احتمالا در زماني نه چندان دور، اخبار جديدي در مورد اين سياره ي بزرگ منتشر خواهد شد.

□ نوشته شده در ساعت 2:46 AM توسط گروه نجوم روجا

سردترين نقطه ی عالم
منجمان سردترين نقطه در عالم را شناسايي کرده اند. اين مکان، توده گازي است که در فاصله ي دور، از ستاره اي که در مرحله ي دوم زندگي اش قرار دارد، خارج مي شود.
اين توده ي گاز که سحابي بومرنگ ناميده مي شود، جزء جوانترين گروه از سحابي هاست و جزئيات آن توسط تلسکوپ فضايي هابل مشاهده شده است.
به نظر مي رسد ستاره ي مرده ي مرکزي، اين گاز را با چنان سرعتي از خود خارج کرده که گاز، سرد شده و دماي آن به اندازه اي رسيده که حتي سردتر از اشعه ي زمينه اي کيهاني است که کل عالم را مي پوشاند.
تصوير تلسکوپ هابل، سحابي سياره اي جواني را در صورت فلکي قنطورس نشان مي دهد که 5000 سال نوري از ما فاصله دارد. سحابي سياره اي در اطراف يک ستاره ي مرکزي روشن، زماني که ستاره در آخرين مرحله از زندگي خود گازهايي را به خارج مي فرستد، شکل مي گيرد.
در سال 1995 منجمان دريافتند که اين مکان سردترين نقطه اي است که تا کنون خارج از يک آزمايشگاه زميني کشف شده، به طوريکه دماي آن -272 درجه سانتيگراد، يعني يک درجه گرمتر از صفر مطلق است. حتي پرتوهاي زمينه اي کيهاني -270 درجه ي سانتيگرادي هم گرمتر از اين سحابي است. به اين ترتيب، اين سحابي تنها جرمي است که دمايي پايين تر از اشعه ي زمينه اي کيهاني دارد.
تصوير اخير هابل، کمانهاي کمرنگ و ميله هاي شبح مانندي را در گاز منتشر شده از سحابي مشخص مي کند. اين سحابي کاملا متفاوت با ديگر انواع خود که مشاهده شده اند به نظر مي رسد. محققان تصور مي کنند اين توده ي گاز آن قدر جوان است که زمان کافي براي شکل گيري ساختار متقارن آن وجود نداشته. آنها احتمال مي دهند سرماي قابل ملاحظه ي ابرهاي گازي، اثر هسته ي غير عادي ستاره باشد. به نظر مي آيد اين ابرها توسط باد شديدي باسرعت 500000 کيلومتر در ثانيه، که گازهاي بسيار سرد را در فاصله اي دور از ستاره ي مرکزي جا به جا مي کند، به وجود آمده باشد. اين ستاره ي مرده، هر سال مقداري از جرم خود را به اندازه ي يک هزارم جرم خورشيد از دست مي دهد و اين فرآيند، احتمالا تا يک هزار سال ادامه دارد. مقدار جرم از دست رفته، ده تا صد برابر بيشتر از جرمي است که در اجرام مشابه ديگر از بين مي رود. اين توسعه ي سريع و سرد شدنهاي بعدي باعث شده تا ناحيه کشف شده ، سردترين منطقه از کيهان خوانده شود.

□ نوشته شده در ساعت 12:50 PM توسط گروه نجوم روجا

مشتري و خانواده اي پرجمعيت تر!
منجمان با استفاده از تلسکوپهاي کوه موناکي، هفت قمر ديگر را به دور مشتري کشف کرده اند که به اين ترتيب تعداد قمرهاي اين سياره ي بزرگ به 47 مي رسد.
تا چند سال پيش، تنها 16 قمر مشتري شناخته شده بود. از سال 1999، منجمان 31 قمر کوچک از اين سياره را يافته اند که به جز يکي از آنها، بقيه ي قمرها از جمله هفت قمر اخير، توسط گروهي به رهبري Scott Sheppard و Daivid Jewitt کشف شده اند.
با توجه به اظهارات Sheppard، هر کدام از قمرهاي جديد، دو تا چهار کيلومتر پهنا دارند و مدارهاي اوليه شان حاکي از اين است که دو تا از آنها قمرهاي prograde و بقيه که در فاصله ي دورتري قرار دارند، قمرهاي retrograde هستند.
با توجه به مدار اين قمر ها، هر هفت قمر نامنظم اند و مدارشان انحراف زيادي دارد. دو قمر داخلي يعني قمرهاي prograde که S/2003 J1 و S/2003 J6 نام گرفته اند، در حدود يازده ميليون کيلومتر از مشتري فاصله دارند، مدارهايشان کاملا بيضوي است و هر 235 روز يک بار به دور اين سياره مي چرخند. قمرهاي بيروني که قمرهاي retrograde هستند ( S/2003 J2, J3, J4, J5, J7 )، مدارشان گرد تر اما ميزان انحراف آنها خيلي بيشتر است و 500 تا 1000 روز طول مي کشد تا يک بار به دور مشتري گردش کنند. اين 5 قمر در فاصله اي معادل 15 تا 29 ميليون کيلومتر از مشتري قرار گرفته اند.
در سال 2000 منجمان دوازده قمر کوچک را به دور زحل کشف کردند که اين به طور موقت زحل را از نظر تعداد قمرها در مکان اول قرار داد. اما کشفهاي اخير توسط Sheppard و همکارانش باعث شد تا مشتري در اين مورد در رده اي جلوتر از زحل باشد. البته ممکن است قمرهاي بيشتري به دور زحل در حال گردش باشند که فاصله ي زياد زحل از ما تشخيص آنها را براي دانشمندان مشکل مي سازد.
Sheppard اظهار کرد ما معتقديم که در حدود 100 قمر نامنظم با قطري بزرگتر از يک کيلومتر در اطراف مشتري وجود دارند و اميدوار هستيم در چند ماه آينده تعداد خيلي بيشتري از آنها را کشف کنيم.
از آنجا که منجمان تحقيقات خود را براي کشف قمرهاي ناشناخته ادامه مي دهند، احتمالا تعداد قمرهاي متعلق به اين دو سياره بيشتر خواهند شد.

□ نوشته شده در ساعت 12:35 PM توسط گروه نجوم روجا

ستاره شناسان از تصوير جهان، پرده برداشتنند
دانشمندان ناسا مي گويند يک تصوير تمام نما و با جزئيات کامل از ابتداي جهان به ستاره شناسان کمک کرده است تا سن عالم را بيابند. اين نقشه عکسي از منابع نوري بسيار دور موجود در عالم است. اين کشف تئوري انفجار بزرگ را هم تائيد مي کند.

چارلز بنت، محقق اصلي اين پروژه از مرکز پروازهاي فضايي گدارد مي گويد: "ما سن عالم را، با تقريبي در حدود 200 ميليون سال،7.13 ميليارد سال تعيين کرده ايم. يعني يک خطاي يک درصدي در اين پيش بيني وجود دارد."
پيش از اين دانشمندان سن عالم را 12 تا 15 ميليارد سال تخمين زده بودند.
در طول دوازده ماه، کاوشگر WMAP تصاويري کامل از آسمان را از فاصله ي 1.5 ميليون کيلومتري زمين تهيه کرد. اين کاوشگر نوسان دماي مايکروويو زمينه ي کيهاني- اشعه ي الکترو مغناطيسي ضعيف به جا مانده از ابتداي عالم - را تا يک ميليونيم درجه اندازه گرفت.
بر طبق برداشتهاي دانشمندان از اين يافته ها، تا 200 ميليون سال بعد از انفجار بزرگ، جهان به اندازه ي کافي سرد شد تا ستارگان اوليه شکل بگيرند. پيش از اين دانشمندان فکر مي کردند که ستارگان اوليه خيلي ديرتر از اين مدت شکل گرفته باشند.

اين تحقيق همچنين نشان داد که جهان اوليه، شامل 4% ماده در شکل اتمي، در حدود 23% ماده ي تاريک نامرئي و حدود 73% انرژي تاريک مرموز - يک نيروي ناشناخته که دانشمندان فکر مي کنند نيروي جاذبه را خنثي مي کند و باعث انبساط جهان مي شود- بوده است.
مارک هالپرن، ستاره شناس کانادايي از دانشگاه بريتيش کلمبيا که عضوي از اين تيم تحقيق است مي گويد: " اين ماهواره چهره ي واقعي ماده ي تاريک و انرژي تاريک، را به ما نشان خواهد داد. با ادامه ي اين اندازه گيري ها و با گرفتن عکسهاي جامع و دقيق بيشتر، ما مي توانيم ماهيت اين مواد را کشف کنيم."
اين کشف همچنين شواهدي را براي تائيد اين تئوري که جهان به سرعت در اولين ثانيه هاي پيدايشش شروع به انبساط کرد، فراهم مي کند.

□ نوشته شده در ساعت 1:28 AM توسط گروه نجوم روجا

همدم جديدي براي خورشيد در ميان سيارات داخلي

اختر شناسان موفق شدند، جسمي را غير از عطارد و زهره بيابند که در داخل مدار زمين بدور خورشيد مي گردد. اين جرم که 2003 CP20 نام گرفته است، در دهم فوريه امسال توسط يک تلسکوپ نقشه بردار اتوماتيک رديابي شد و يک صخره سنگي با قطري در حدود چند کيلومتر است.

هيچ گونه خطر برخوردي در اثر اين همسايه ي کوچک، زمين را تهديد نمي کند. براساس محاسبات "دکتر مارسدن" از مرکز خرد سيارات در هاروارد، 2003 CP20 بدليل انحراف 25 درجه اي مدار خود، خيلي به زمين نزديک نمي شود.
پژوهشگران معتقدند اين سيارک روزي در کمربند سيارکها، بين مريخ و مشتري بوده است و از اولين نمونه هاي سيارکهايي است که ممکن است در آينده در اين محدوده از منظومه کشف شوند. تصور مي شود زهره اين جرم کوچک را به موقعيت کنوني اش کشانده باشد.
"راينر استاس" اخترشناس آلماني اين تصوير را از اين تازه وارد تهيه کرده است.او در سالهاي 1998 و 1999 بدنبال اين اجرام مي گشت و اکنون از کشف اين نمونه خوشحال است.

□ نوشته شده در ساعت 4:26 AM توسط گروه نجوم روجا