کشف آثار جديدي از يک برخورد عظيم کهکشاني
اخترشناسان، آثار بلعيده شدن يک کهکشان کوچک توسط کهکشاني ديگر را يافته اند که دنباله اي از ستاره هاي جوان و روشن از خود به جا گذاشته است. اين دنباله در فضايي به وسعت هزاران سال نوري پهن شده است.
دانشمندان معتقدند، کماني که دنباله ي يک برخورد کيهاني بزرگ است در 200 يا 400 ميليون سال پيش بوجود آمده است. وقتي کهکشان قنطورس A، همدم کوچک خود را مي بلعيد، جرقه ي تشکيل اين نوار ستارگان جوان زده شد. محققان دانشگاه هاپکينز، قصد تحقيق روي اين موضوع را نداشتند و به دنبال کهکشان کوتوله ي پراکنده مي گشتند که متوجه اين نوار آبي جوان شدند.
" هالند فورد " و همکارانش معتقدند که اين نمونه ها از برخورد و در هم فرورفتن کهکشانها، مي تواند به تشکيل هاله هاي کهکشاني در مرزهاي بيروني کهکشانها کمک کند. اين هاله ها که از حقايق اخترشناسي هستند، مي توانند به دانشمندان کمک کنند تا وقايع کيهاني را براي حل معماي شکل گيري کهکشانها به هم مربوط کنند.
" اريک پنگ "، عضو همين تيم تحقيقات مي گويد: " مقياس زمان براي رويدادها و اتفاقات در هاله هاي کهکشاني خيلي طولاني است و اين به اين معناست که ممکن است شرايط تشکيل يک کهکشان و مراحل تکامل آن در داخل هاله، حفظ شده باشد."
درباره ي کهکشان قنطورس A ( که يک کهکشان بيضوي يا کشيده در فاصله ي 10 ميليون سال نوري از ماست ) هم نشانه هايي وجود دارد که بيان مي کند اين کهکشان، قبل از بلعيدن همسايه اش، با يک کهکشان بزرگتر برخورد کرده است.
اين ميهماني کيهاني مي تواند آينده ي کهکشان ما و همسايگانش در چند ميليارد سال آينده باشد. وقتي کهکشان ما با کهکشان آندرومدا ( M31 ) برخورد کند، کهکشاني ديگر هم ممکن است در آن شريک باشد، البته در آينده اي بسيار دور.

□ نوشته شده در ساعت 1:21 PM توسط گروه نجوم روجا

ميکروبها مي توانند در جو زهره وجود داشته باشند
زهره، نزديکترين سياره به زمين، گرمتر از آن است که زندگي روي آن وجود داشته باشد. اما دانشمندان آمريکايي تصور مي کنند که ميکروبها مي توانند در اتمسفر وجود داشته باشند. "درک شولر" و همکارش "لوريس اروين" از دانشگاه تگزاس در ال پاسو، وضعيت ناحيه اي از زهره را مطالعه کردند که غلظت زيادي از قطرات آب دارد.
آنها، با توجه به اطلاعاتي که از ماموريت هاي فضايي روسها (ونرا) ، کاوشگر پايونير زهره و کاوشگر ماژلان جمع آوري شده، چيزهاي عجيبي را در ساختار زهره مشاهده کرده اند و تصور مي کنند که مي توان اين چيزهاي عجيب را به وسيله ي وجود ميکروبها توصيف کرد. همچنين آنها، يک فقدان غير قابل انتظار از مونوکسيد کربن (CO ) را مشاهده نموده و مقداري سولفيد هيدروژن (HS) و دي اکسيد گوگرد را يافته اند. اين دو گاز با هم واکنش مي دهند و به ندرت با هم در يکجا ديده مي شوند. مگر اينکه چيزي آنها را توليد کند.
شولز تصور مي کند که اين موجودات که در ابرهاي زهره زندگي مي کنند، مي توانند باعث ترکيب و واکنش دي اکسيد سولفور با مونوکسيد کربن يا سولفيد هيدروژن يا سولفيد کربنيل شوند، شبيه به کار بعضي از ميکروارگانيسم هاي اوليه ي زمين.
البته دانشمندان ديگر در اين باره مشکوک هستند زيرا قطره هاي کوچک آب کافي نيست تا وجود حيات را تضمين کند. اما شولز اعتقاد دارد که دماي زهره سابقا خنکتر بوده و روي اين سياره، اقيانوسهايي وجود داشته است. او مي گويد: " احتمالا زندگي در زهره آغاز شده بود و کم کم با شدت اثرات گلخانه اي دچار تهديد و فاجعه شده است.


□ نوشته شده در ساعت 1:07 PM توسط گروه نجوم روجا

قسمت اعظم مواد جهان غير قابل مشاهده است.
همانگونه که منجمان از مدتها پيش در رابطه با نتايج به دست آمده از رصدخانه ي پرتو X چاندرا مي گفتند، چاندرا مدارکي از ماده ي تاريک يافته است مبني بر اينکه اعمال گرانشي آنها به گونه اي است که توسط هيچ توضيح علمي قابل محاسبه و بيان نيستند، حتي توسط تغيير خود قانون گرانش که بعضي از فيزيکدانها پيشنهاد داده اند.
براي 69 سال، منجمان به طور فزاينده اي متقاعد شدند که جهان پر از بعضي مواد غير قابل رويت است. ستارگان، گاز و غباري که ما مي بينيم ( يا با پرتو X، پرتو راديويي و يا ساير امواج تشخيص مي دهيم )، قادر به توليد يا تشکيل جرم کافي براي ساختن کهکشانها در حالتيکه با اين سرعت مي چرخند، ساختن خوشه هاي کهکشاني که فشرده به هم و محکم هستند، خميده شدن نور از منابع دوردست به اين اندازه که مشاهده مي شوند و يا حل حوادث مختلف ديگر نمي باشند.
براي تغيير جاذبه ي موجود، تقريبا 7 برابر ماده ي موجود فعلي بايد وجود داشته باشد. ماده ي تاريک، در قالب ذرات مرموز و عجيب وجود دارد که هنوز در هيچ آزمايشگاه فيزيکي يافته نشده است.
در سال 1983 " Mordecai Milgrom " از انستيتوي weizmann در اسرائيل، نظريه ي جديدي را پيشنهاد کرد: " شايد قانون جاذبه خودش تغيير مي کند و وقتي که جاذبه خيلي ضعيف مي شود، مانند وقتي که دور از کهکشانها يا در ميان خوشه هاي کهکشاني هستيم، آيا معادله ي جاذبه ي نيوتن مي تواند بدون هيچ ماده ي تاريکي براي همه ي مشاهدات مجددا نوشته شود؟ تئوري weizmann، در تغيير يا اصلاح ديناميک نيوتوني ( MOND )، مشکلاتي را در بر داشت اما بعضي از فيزيکدانها، کار کردن روي اين نظريه را به عنوان تنها سرنخ ممکن ماده ي سياه ادامه داده اند.
بنا بر گفته ي David Buote از دانشگاه کاليفرنيا و همکارانش در ژورنال اختر فيزيک 20 سپتامبر، هيچ روشي که بتواند ميدان گرانشي اطراف کهکشان NGC720 در صورت فلکي قيطس را توضيح دهد، وجود ندارد.
با استفاده از چاندرا، آنها يک ابر باريک و داغ گازي احاطه کننده ي کهکشان را يافتند. شکل و جهت يابي ابر بيانگر اين بود که اجبارا تحت تاثير گرانش هاله اي از يک ماده ي سياه است که به آساني با شکل قابل رويت کهکشان جور در نمي آيد.
در مقايسه با کهکشانهاي ديگر مثلا راه شيري، هاله ي ماده ي سياه در اطراف NGC720 5 تا 10 برابر جرم ماده ي قابل رويت را شامل مي شود. منجمان اميد دارند که چنين مشاهداتي، جزئيات رفتار ماده ي تاريک را مشخص سازند.
تيم Buote و همکارانش مي گويند که کارشان مشخص خواهد کرد که مواد کم سرعت و سرد که شباهتي به گاز عادي ندارند، هيچ برخورد و بر هم کنشي به جز جاذبه شان با يکديگر ندارند.

□ نوشته شده در ساعت 12:20 PM توسط گروه نجوم روجا

اخترشناسان گلاسکو، ديسکهاي ستارگان داغ را بررسي کردند
ده ها سال است که اخترشناسان از چگونگي تشکيل حلقه هاي گاز داغ در اطراف رده ي معيني از ستارگان در شگفتند. اخيرا يک تيم از دانشمندان دانشگاه Glascow و Wisconsin معتقدند که جواب اين معما را يافته اند. اين تيم، نوعي از ستاره ي جوان و داغ، موسوم به ستاره ي رده ي Be را که يک ديسک داغ تابان گازي در اطراف آن مانند حلقه ي اطراف زحل وجود دارد، مطالعه کردند. حلقه ي گازي که يک ستاره ي رده ي Be را احاطه مي کند، ممکن است ديده شود و پس از مدتي ناپديد گردد و شايد در زماني ديگر مجددا تشکيل شود. مواد داخل ديسک به وسيله ي کشش گرانشي، به سوي ستاره برگشته و جذب مي شوند. اما اگر ستاره انرژي کافي داشته باشد، مي توانند به کمک بادهاي ستاره اي به فضا پرتاب شوند.
بر طبق نظريه ي جديد، اين مواد به جاي اينکه فشرده تر شده يا در فضا پراکنده شوند، در داخل ديسک باقي مي مانند. اين مدل بر پايه ي وجود يک ميدان مغناطيسي در اطراف ستاره ي رده ي Be است که يک ديسک مغناطيسي چرخان تشکيل مي دهد.
قبلا، مدل ديسک فشرده بادي در سال 1993 به عنوان يکي از مدلهاي ديسکهاي دور ستاره اي تاييد شد. اين نظريه، ديسکهايي را پيش بيني کرد که فوران مي کنند (مواد از ستاره به ديسک و سپس به فضا مي روند ).
ستارگاني که در رده ي Be رصد مي شوند، به صورت ديسکهايي هستند که در مقابل جاذبه محفوظند. دانشمندان پيش بيني مي کنند که فقط محدوده ي مشخصي از ستارگان مي توانند يک ديسک چرخان مغناطيسي قابل رويت را تشکيل دهند که به عنوان ستارگان رده ي Be مشاهده مي شوند.

□ نوشته شده در ساعت 12:58 AM توسط گروه نجوم روجا

کاوشگر فضايي، مراقب زحل است
اولين عکس از زحل، توسط فضاپيماي کاسيني گرفته شده است. اگرچه هنوز بيست ماه طول مي کشد تا به حلقه هاي سياره برسد.
اين عکس رنگي از فاصله ي 285 ميليون کيلومتري زحل که تقريبا دو برابر فاصله ي زمين تا خورشيد است، گرفته شده است و سايه اي از حلقه هاي معروف زحل و بزرگترين قمر زحل، تيتان را نمايش مي دهد (تيتان در سمت چپ بالاي عکس ديده مي شود).
دکتر " کارولين پورکو "، رئيس تيم علمي استفاده از دوربين کاسيني گفت: فضاپيماي کاسيني، حلقه هاي سياره را که صاف و اسرار آميز به نظر مي رسد، بررسي مي نمايد. ماموريت سياره ي ششم اقدامي مشترک بين آمريکا، اروپا و آژانس فضايي ايتاليا است. فضاپيماي کاسيني در اول جولاي 2004 به اطراف مدار زحل مي رود و کاوشگر دوقلوي خود، هويگنس را در 14 ژانويه ي 2005، براي فرود آمدن در جو غليظ تيتان رها مي کند.
فضاپيماي کاسيني، قبل از اين نيز تصاويري گيرا از مشتري، در مسيرش به زحل، ارسال نموده است. اکنون زحل در معرض ديد است و تصاوير جديد از نيمکره ي جنوبي سياره، تيتان را نشان مي دهد.
مطابق نمودن صفحه ي مداري زحل و صفحه ي خورشيد ( به اندازه ي 27 درجه )، باعث ايجاد سايه اي روي حلقه ها مي شود. آخرين سفينه ي فضايي عازم زحل، ويجر 2، در اوايل بهار به مناطق شمالي رسيده است. خصوصيات زيادي مانند علايم روي حلقه ها، ابرها و گرداب کوچکي در جو مه آلود و قمرهاي چوپان ( قمر هاي داخل حلقه ) ديده شده که هنوز از فضاپيماي کاسيني قابل رويت نيست.
زماني که کاسيني به اندازه ي کافي به زحل نزديک شود، محققان جو غليظ و مه آلود و قمر هاي آن را مطالعه مي کنند. آنها با ابزارهايي مخصوص، تا سطح قمر پايين مي روند و به جستجوي شواهدي از فرايند هاي اساسي، همچون فرايند اوليه ي پيدايش زمين، مي پردازند.



□ نوشته شده در ساعت 12:32 AM توسط گروه نجوم روجا

اخترشناسان سياهچاله اي را در حال خوردن يک ستاره مي بينند
گروهي از ستاره شناسان در واشنگتن که مشغول اندازه گيري هاي معمول خود بودند که موفق شدند بلعيده شدن ستاره اي را آشکار سازند.
کار از اندازه گيري تشعشعاتي که از يک کهکشان ابتدايي ( کوازار ) منتشر مي شد، شروع شد. اما مشخص شد که دانشجويان رصد کننده، در حال تماشاي سياهچاله اي هستند که قسمتي از ستاره ي همدمش را مي بلعد.
" فنگما "، دانشجوي دانشگاه تگزاس، هنگام بررسي طيف خروجي اين جرم متوجه شد که نظاره گر جسمي خارق العاده است. او گفت: " چيزي که من ديدم شبيه به يک کوازار بود که تکه اي ابر مانند از ماده را با سرعت 6000 کيلومتر بر ثانيه پرتاب مي کرد. اين منظره ذهنم را به اين نکته که اين پديده ممکن است نمايانگر شکافته شدن يک ستاره توسط نيروي گرانش سهمگين يک سياهچاله باشد، مشغول کرد. "
به عقيده ي اخترشناسان، کوازارها کهکشانهايي هستند که در ابتداي تشکيل جهان ( شروع انبساط جهان ) به وجود آمده اند ودر مرکز خود داراي سياهچاله هستند. سياهچاله ها، اجرامي با چگالي بسيار بالا هستند که هر چيزي را در اطراف خود، توسط ميدان جاذبه ي عظيمشان مي بلعند. اما معمولا اين قربانيها در حين فرو رفتن در سياهچاله، در هم مي شکنند و مقداري از موادشان با سرعت زيادي به بيرون پرتاب مي شوند. در حين اين فعل و انفعال، انرژي بسيار زيادي توليد شده و باعث ايجاد پرتوهايي مي شود که از زمين قابل رويت هستند. بدين ترتيب، اخترشناسان مي توانند شواهدي از غبار ( هاله ي ) ستاره اي که در اطراف سياهچاله مي چرخند را به دست آورند.
فنگما معتقد است که سياهچاله را در حين اين عمل - يعني بلعيدن ستاره، متلاشي شدن ستاره و ايجاد پرتوهاي پرانرژي - ديده است. به عقيده ي او بايد اين پديده را به کمک اندازه گيري هاي طيفي دنبال کرد تا صحت آن اثبات شود. او اضافه کرد: " من دوست دارم که چشم بر کوازار بدوزم تا ببينم چه اتفاقي مي افتد. "

□ نوشته شده در ساعت 12:10 AM توسط گروه نجوم روجا

وسيله ي نقليه ي ارزانتر و مفيدتر فضايي
اروپا، 50 ميليون يورو براي ساخت يک فضاپيماي ارزان و باهوش خرج مي کند.
موضوع اين است که به جاي ساختن فضاپيماي جديدي که کاملا مدرن باشد، اجزاي آن با طراحي ساده ساخته شود تا در ماموريتهاي آينده نيز قابل استفاده باشد. آژانس فضايي اروپا ( ESA ) معتقد است که اين راه، هم در زمان و مکان صرفه جويي مي کند و هم به ساختن فضاپيماهايي سبک تر و بهتر کمک مي کند.
" آنتون لينسن "، رئيس بخش پشتيباني علمي آژانس فضايي اروپا گفت: «با توجه به پولي که ما داريم، مي خواهيم تا آنجا که ممکن است ماموريت هاي زيادي داشته باشيم و بيشترين حجم پول را نيز براي ارتباطات علمي صرف کنيم. ساخت سيستم هاي هوشمند سبک تر، با کاهش هزينه هاي کلي ماموريت و انجام ماموريت هاي بيشتر، اين امکان را براي ما فراهم مي کند.»
آژانس فضايي اروپا از کمپاني هاي اروپايي خواست تا ايده هايي را براي ساخت اين وسيله ارائه کنند که اين ايده ها به صورت جزئي مورد آزمايش قرار گرفتند. در رصدخانه ي اشعه ي گاماي کاملي که جديدا شروع به کار کرده، از اجزاي طراحي شده ي ماهواره ي پرتو X ، XMM-Newton که در دسامبر 1999 پرتاب شده بود، دوباره استفاده شد.
" کالين مکينس "، استاد مهندسي سيستمهاي فضايي از دانشگاه گلاسکو معتقد است که اين، براي شروع ايده ي جالبي است. او مي گويد: «براي ماهواره هاي کوچک، در ماموريت هاي مشاهدات زميني يا ماموريتهاي نزديک به زمين، استفاده از سيستمهاي معمولي مطمئنا سودمند است. اين امر براي فضاپيماهايي تا اين فاصله ي مشابه و براي ارتباط با قلمروهاي کشف نشده در اعماق فضا، جايي که با محيط هاي مختلفي مواجه خواهند شد، مناسب است.»

□ نوشته شده در ساعت 1:00 AM توسط گروه نجوم روجا

اخترشناسان قمر جديدي را براي اورانوس کشف کردند
يک گروه بين المللي از اخترشناسان، کشف يک قمر جديد براي اورانوس را اعلام کردند. با اين کشف، تعداد اقمار اورانوس به 21 رسيد. اين قمر که فعلا به طور غير رسمي S/2000 U1 ناميده شده است، ابعادي بين شش تا دوازده مايل دارد و گمان مي رود که بقاي يک برخورد قديمي از زمان تشکيل منظومه ي شمسي باشد. اين قمر به همراه پنج قمر ديگر، در مدارهايي نامنظم و بيضوي، با پانزده قمر ديگر اورانوس، در يک صفحه بر گرد سياره مي چرخند. اين قمر در آگوست 2001 و با همکاري 11 اخترشناس کشف شده بود.
اقمار اورانوس، نامهاي خود را از شخصيتهاي داستاني " ويليام شکسپير " گرفته اند. ولي براي اين قمر جديد هنوز نامي انتخاب نشده است.
در منظومه ي شمسي، از نظر تعداد اقمار، مشتري با 39 قمر در مقام اول، زحل با 30 قمر در مقام دوم و اورانوس، سوم است.



□ نوشته شده در ساعت 6:58 AM توسط گروه نجوم روجا

برادر کوچک زمين پيدا شد
اخترشناسان، اولين جرمي را که به همراه زمين در مدارش مي گردد، کشف کرده اند. سيارک AA29 2002، حدود 100 متر پهنا دارد و حداقل فاصله ي آن از زمين، 3.6 ميليون مايل است. اما اين جسم، در مدار زمين به دور خورشيد شريک است. ابتدا يک طرف زمين و سپس در طول مسير سياره ي ما به دور خورشيد حرکت مي کند تا وقتي که با آن طرف مدار زمين مي رسد، سپس دوباره بر مي گردد.
محققين فکر مي کنند AA29 2002، مي تواند توسط فضانوردان مشاهده گردد و يا اينکه مي تواند در مورد درک ميزان خطر برخورد چنين سنگهايي با زمين مناسب باشد.
AA29 2002، توسط پروژه ي نقشه بردار خودکار آسمان در 9 ژانويه سال 2002 کشف شد. "مارتين کانرز " از کانادا در ژورنال شهابسنگها و علوم سياره اي نوشته است: " AA29 2002، در مداري بسيار شبيه به مدار زمين حرکت مي کند واين اولين جسم هم در مدار زمين است. " General Simon " فرمانده ي سفينه ي فضايي، اين جسم را به عنوان يکي از اجرام نزديک به زمين شرح داد که در آستانه ي گرفتار شدن توسط زمين است.
اما اخترشناسان، AA29 2002 را به عنوان اولين جسم هم مدار دسته بندي مي کنند که به عنوان همدم زمين پيدا شده است. براي اينکه در بخش زيادي از مسير زمين به دور خورشيد، سيارک هم مدار اطراف سيارات ديگر نيز پيدا شده است.
بيش از 120 جسم که Trojans ناميده مي شوند، جلو يا پشت مشتري در مدار آن پيدا شده است. هشت جسم همدم مريخ نيز پيدا شده، اما با وجود تمام تحقيقات، هنوز هيچ نشاني از Trojan در نزديک زمين ديده نشده است.
اين واضح است که AA29 2002، به طور تصادفي، هنگامي که در انتهاي مسير فعلي شکل خود، در نزديک ترين فاصله از زمين قرار داشت، کشف شد. در اين زمان به اندازه اي روشن بود که توسط يک نقشه بردار خودکار آسمان شناسايي شد.
رصدهاي دقيق تر نشان دادند که AA29 2002، در 8 ژانويه ي 2003 به نزديک ترين فاصله اش از زمين، يعني دوازده برابر فاصله ي ماه تا زمين مي رسد. پس از آن AA29 2002 به طور مستقيم از زمين دور مي شود ( با سرعتي بيشتر، در زمين حرکت مي کند ) تا اينکه 95 سال بعد، در آن طرف زمين سر در مي آورد و سپس جهت حرکتش عکس مي شود. در سال 550 ميلادي و دوباره در 2600 و 3880 ميلادي، براي مدتي اين جسم قدر طبيعي زمين مي شود، اگرچه هنوز هم در زير کنترل جاذبه ي خورشيد قرار دارد. اين دوره 50 سال طول مي کشد تا اينکه AA29 2002 از گرانش زمين فرار کند. با اين حال، اين سيارک که فقط 100 متر طول دارد، مي تواند نقش خوبي را براي اکتشافات فضايي داشته باشد. پژوهشگران در صددند که اين سيارک را توسط کاوشگرهاي با سرنشين مورد بررسي قرار دهند.

□ نوشته شده در ساعت 6:37 AM توسط گروه نجوم روجا

اختر شناسان اثر جدايش يک سياره را در اطراف ستاره اي نزديک کشف کردند .
هفته گذشته تيمي از اختر شناسان، کشف يک ديسک منحني شکل از گرد و غبار را در اطراف ستاره ي فم الحوت در صورت فلکي حوت جنوبي خبر دادند. دليل اين انحناء اثر گرانشي سياره اي به اندازه ي زحل و با فاصله ي بسيار زياد از ستاره است. سياره اي که احتمالا ابعادي به اندازه ي زحل ما دارد، باعث جدايش (وقتي توپي را در حوض آب پرتاب مي کنيم، بلافاصله بعد از برخورد توپ به آب فضايي از آب خالي مي شود واگر توپ به مسيرش ادامه دهد، اين فضا به اندازه اي در اطراف توپ وجود خواهد داشت، اين اثر جدايش نام دارد) در جريان بخار و گاز موجود در ديسک شده است.
تا کنون بيش از 100 ستاره در خارج از منظومه ي شمسي شناخته شده اند، ولي هيچ کدام به اين شکل و با تلسکوپ ديده نشده بودند. اين سيارات را "مشتري هاي داغ" لقب داده اند. زيرا اندازه اي حدود مشتري در منظومه ي شمسي دارند، ولي فاصله شان تا ستاره ي مرکزي، بسيار کم است.
فم الحوت، سني حدود 200 ميليون سال دارد و خيلي جوان است (خورشيد تقريبا 4.5 ميليون سال سن دارد). "وين هلند"، رهبر اين پروژه مي گويد: "تصاوير زيادي از اين ستاره گرفته شده بود ولي هيچکدام کيفيت کافي براي اين حفره را نداشتند. ما فکر مي کنيم اين در اثر کشش گرانشي سياره اي به اندازه ي زحل يا مشتري ايجاد شده است."
فم الحوت، خيلي شبيه به منظومه ي شمسي ماست وقتي که فقط 200 ميليون سال سن داشت، در اين سن، يک سيستم سياره اي آماده ي شکل گيري است. البته ديدن اين جزئيات به دليل گرد و غبار زياد، اصلا ساده نيست. ديسک گرد و غبار در اطراف فم الحوت، خيلي سرد است و نور خيلي کمي را منتشر مي کند که با تلسکوپهاي اپتيکي، مانند تلسکوپ فضايي هابل هم قابل مشاهده نيستند. در عوض منجمان از دوربيني که در محدوده ي "زير ميلي متري طيف" کار مي کند، استفاده مي کنند.
براي اين مشاهدات از تلسکوپ "ماکسول" در هاوايي استفاده شد که بزرگترين تلسکوپ جهان براي مطالعه ي طول موجهاي "زير ميلي متري" است. دوربين مورد استفاده هم SCUBA نام دارد که تا دماي 1/10 درجه مانده به صفر مطلق (0.1 + 273-)، سرد شده است.اين دوربين تا کنون توانسته زايشگاههاي ستاره اي و کهکشانهاي دوردست را در لبه هاي عالم آشکار کند.
در آينده، اين طرح با ساخت دوربين SCUBA-2 ادامه خواهد يافت و بررسي دقيق 100 ستاره در نزديکي ما آغاز خواهد شد. يکي از اين ستاره ها "نسر واقع" خواهد بود که به نظر مي رسد ديسکهاي غباري را در اطراف خود داشته باشد.

□ نوشته شده در ساعت 4:46 PM توسط گروه نجوم روجا

سياره ي شگفت انگيزي در منظومه ي ستاره اي دوتايي کشف شد.
برخلاف خورشيد ما که يک نمونه ي نادر است، اکثر ستارگان راه شيري داراي همدم هستند. دانشمندان در روز چهارشنبه اعلام کردند اين کشف به اين معناست که منظومه هاي ستاره اي دوتايي مشابه، مي توانند سيارات را در گيرند.
دانشمندان گفته اند که جرم اين سياره از مشتري بيشتر است و در منظومه ي دوتايي در فاصله اي که کمي بيشتر از ميانگين فاصله ي بين مريخ و خورشيد است، به دور ستاره ي اصلي مي چرخد. اين سياره هر 2.5 سال، يک دور کامل را طي مي کند.
ستاره ي بزرگتر، حدود 1.6 مرتبه، پر جرم تر از خورشيد است. همچون سياره ي کشف شده، ستاره ي همدم کوچکتر در فاصله اي تقريبا برابر با فاصله ي اورانوس تا خورشيد، ستاره ي بزرگتر را دور مي زند.
Michael Endl از دانشگاه تگزاس در Austin، يکي از اعضاي تيمي که بر روي منظومه هاي دوتايي مطالعه مي کنند، گفت: اين اولين باري است که ما سياره اي را در يک سيستم دوتايي نزديک به هم کشف کرده ايم. Endl اظهار کرد: از آنجا که بيشتر ستاره ها در کهکشان ما، اعضاي منظومه هاي دوگانه و يا حتي چندگانه هستند، اين نتيجه، در مورد اينکه چه تعداد منظومه هاي سياره اي مي توانند در کهکشان ما وجود داشته باشند، به ما کمک مي کند.
تعدادي از سيارات معروف به فرامنظومه ای "Extrasolar"در منظومه هاي ستاره اي دوتايي تشخيص داده شده اند اما ستاره هاي همدم در آنها، در مقايسه با ستاره ي همدم در منظومه ي گاما قيفاووس، صدها و يا هزارها بار دورتر از ستاره ي اصلي بوده اند. "کاچرن"، يکي از مسولان تيم و محقق ديگر دانشگاه تگزاس گفت: ستاره ها (در منظومه هاي ديگر)، آن قدر دور از هم قرار دارند که اساسا به طور مستقل از هم فعاليت مي کنند. در چنين منظومه هايي، هر ستاره عملا مي تواند به طور جداگانه مورد بررسي قرار گيرد زيرا اثر گرانشي کمي بر روي همدم خود دارد.به همين دليل است که سياره ي کشف شده، کمي شگفتي ساز است.
اما انتظار مي رود که احتمال وجود سيارات در سيستمهايي شبيه به گاما قيفاووس که ستاره هاي همدم آن نزديک به هم هستند، کمتر باشد زيرا مطابق گفته هاي منجمان، چون ستاره هاي همدم آن نزديک به هم قرار دارند، شديدا بر روي هم کشش ايجاد مي کنند و در نتيجه مي توانند به آساني مدار سياره ي مجاور خود را مختل کنند.
کاچرن و هاتزس از آلمان و ساير دانشمندان، از جمله دانشمندان کانادايي، Walker و Campbell، با استفاده از تلسکوپهاي گوناگون، دهه ها بر روي گاما قيفاووس مطالعه کرده اند. ثابت نوسان 2.5 ساله در نور خروجي، کاچرن و همکارانش را متقاعد کرد که ستاره ي اصلي، يک سياره را در بر دارد.
کاچرن گفت: تکنيکهاي رصدي ما شامل چندين شاخص تغييرات ستاره اي است و ما نوساني را که بتوانيم به خود ستاره نسبت دهيم، نديديم. تنها چيز منطقي که باقي مي ماند اين است که آن، يک سياره باشد.
گاما قيفاووس، در حدود 45 سال نوري دور از ما قرار دارد و به صورت يک نقطه ي تنهاي نور در نزديک قطب شمال سماوي به نظر مي رسد. اين ستاره، نوک کلاه صورت فلکي قيفاووس را تشکيل مي دهد.


□ نوشته شده در ساعت 2:19 AM توسط گروه نجوم روجا